طنز: همه اش تقصیر مخاطب خاص بود!(درباره جعل سخنان بزرگان درفضای فضای مجازی)
جاعل؟ به من می گین جاعل؟ من؟
نه! من مگه چی چی رو جعل کردم؟
نه نه! من خلاقم! من عاشق شعر و داستانم! من باعث تداوم ادبیات شدم! من نذاشتم غبار زمان چهره ی کله گنده های شعر و ادب رو بپوشونه، من اصلا تبدیل به یک مدیوم شدم تا روح اون ها در من حلول کنه و اون ها حرف های امروزی بزنن!
بله؟! من به روح اعتقاد دارم!
چی؟! حاشیه نرم؟!
خب البته این ها مقدمه بود! بله! بله!
برای من همه چیز از فیس بوک شروع شد، اون گروه و اون عضو گروه که چقدر خاص بود و چقدر به شعرهایی که من از بزرگان می ذاشتم بی توجه! تا این که جوانکی مطلبی بی سر و ته گذاشت و اون رو به سهراب سپهری نسبت داد و اون آدم خاص لایک زد! لایک!
من حال اون جوون رو گرفتم؟
نه! چرا آخه؟من ازش به خاطر کشف زوایای پنهان آن فقید تشکر کردم و اعلام کردم که بفرمایید این هم یک زاویه ی پنهان دیگه! من مطلبی از خودم رو تقدیم اون مخاطب خاص کردم و اونم لایک کرد!
لایک کرد و تشکر کرد و از اون لحظه کار من شد کشف زوایای ناشناخته ی بزرگان ادب و این مخاطب خاص واقعا چقدر در نشر و اشاعه ی کشفیات من کوشا بود! من، گاهی از خودم می نوشتم، گاهی اثر ادیبی ناشناخته رو به نام کسی که آشناتر بود معرفی می کردم و گاهی مونتاژ می کردم، یعنی چندتا اثر آواره رو سر هم می زدم و سر و سامون می دادم و البته در این بین چندتا شاعر و نویسنده ی جدید هم درست کردم که قابل عالم ادب رو نداره!
مخاطب خاص چقدر خوشحال بود و من آنقدر پیشرفتم که گروهی از مخاطبان خاص داشتم. اگر مخاطب خاص روزی از فیس بوک رفت، مخاطب های خاص که بودن!
من خدمت کردم. البته بعضی از این مخاطب های خاص بعدا رفتن و کتاب خوندن و اومدن و حرف هایی به من زدن که اصلا مؤدبانه نبود، اما همه که این تیپی نبودن! حالا هم نیستن!
بله البته که هیچ تقصیری نبود! اگر هم بود، تقصیر مخاطب خاص بود.
