پونه | قسمت دوم |فصل نهم داستان تعاملی پنج ریشتر تهران | ندا بشردوست – حمید عشقی

 ندا بشر دوست و حمید عشقی | داستان پونه | قسمت دوم | خلاصه قسمت اول : داستان پونه از آنجا آغازشد که کابوسهای شبانه ی پونه او را به ستوه آورده بود. او هرشب با دیدن کابوسی درباره ی موشهایی که مشغول خوردن جنازه ی انسانهای کشته شده بر اثر زلزله تهران هستند از خواب بیدار می شود.

پونه – قسمت دوم

ندا بشر دوست – حمید عشقی

….واقعیت این است که او نمی تواند این کارهارا بکند! او باید در بیمارستان توی مطب  پدر ، ناهاری که پدر از رستوران مورد علاقه اش سفارش می دهد، را بخورد .نگاهی به درس هایش بیندازد و تکالیفش را انجام دهد تا کار مادر تمام شود و با هم به خانه برگردند .به مادر بزرگش که کنار او نشسته نگاهی می کند .مادر بزرگ امروز از صبح بسیار ناآرام است و تسبیح می چرخاند و ذکر می گوید .هرگز مادر بزرگ این اندازه ناآرام نبود.
آقای خطیبی نزدیک آسانسور پارک میکند تا پونه پیاده شود .او می داند که پونه نباید زیاد راه برود .این چند ساعت ,برایش مثل یک روز طولانی و کسل کننده میگذرد .از بوی بیمارستان بدش می آید .از آدم ها و اصوات آنجا ..حتی از پزشکانی که او را “خانم دکتر کوچولو “صدا می زنند !دوست دارد توی چشمانشان نگاه کند و بگوید :اگر بمیرم هم دکتر نمی شوم !
صدای مهربان پدر را می شنود :
– چرا ناهارتو نمی خوری عزیزم؟
-گرسنه نیستم .خوابم میاد !
دکتر ارغوان از جا بلند می شود ,میز را دور می زند و شانه های دختر پانزده ساله ریزه میزه و بدخلقش را نوازش می کند :
– روزی که مامان تو اتاق عمل داره برای به دنیا آوردن یک نوزاد کوچولو کار می کنه، دختر ما هم خسته و بی حوصله س .درسته؟
پونه این لحن پدر را دوست دارد .وقتی با او شوخی می کند مهربان تر و دوست داشتنی تر از وقت هایی است که جدی و منطقی حرف می زند .
خودش را لوس می کند:
– می تونم برم خونه بابایی جونم؟
-البته ؛ فقط باید صبر داشته باشی!

تلفن زنگ می زند و منشی ساعت ورود اولین بیمار را با دکتر چک می کند. این مکالمه پایان یافته و پونه خوب می داند مانند همیشه چاره ای جز پذیرش ندارد!
گاهی با خودش فکر می کند تک فرزند یک زوج تحصیلکرده بودن ، می تواند سخت ترین موقعیت یک نوجوان باشد .
بر سر هیچ چیزی نمیتوانی با آنها بحث و جدل کنی .همه چیز کاملا واضح و تعریف شده هست .آنها کامل هستند !
اما “پونه “اینطور فکر نمی کند .اگر آنها “کامل”بودند ، می دانستند بعضی وقتها توی تختت چیزی بخوری چقدر خوب است و همیشه کارد و چنگال کار آمد نیست. اگر کامل بودند می دانستند وقتی توی مدرسه می زنی زیر قاشق دوستت و غذایش توی صورت و روی لباسها و زمین می ریزد، چقدر خنده دار و لذت بخش است. اینکه اگر دونات را گاز بزنی و بخوری خیلی خوش مزه تر است و وقتی دور دهانت شکلاتی شود، چه قیافه ی خنده داری پیدا می کنی !و اگر موقع خنده جیغ هم بکشی، اصلاً بد نسیت و خیلی هم با نمک است ….
و از همه مهمتر اینکه اگریک دختر (لنگ ) را هول بدهی و او زمین بخورد ، “نمی میرد ! “و لازم نیست اینقدر مواظبش باشی! و البته خیلی چیزهای دیگر را! من در هنگام تولد و به دلیل قصور مامای بیمارستان؛ از ناحیه پا دچار نقص عضو شدم .مادر بزرگ می گفت اگه خودش زایمان دخترشو گرفته بود؛ این اتفاق نمی افتاد.
مادر بزرگ همچنان نا آرام است .

– پدر: مادربزرگ خیلی نگرانه. دخترم خواهش می کنم شروع نکن .بارها بهت گفتم در موردش صحبت نکن ….دلیلی برای نگرانی نیست. من کلی کار دارم….
پونه باید اتاق پدر را ترک کند و به اطاق استراحت مادرش برود .پونه می داند که والدینش دوست ندارند توی بیمارستان پرسه بزند؛ آنها ترجیح می دهند که افراد کمتری دخترشان که لنگ می زند و راه می رود را ببینند! دست کم تا هجده یا حتی شاید بیست سالگی اش که می تواند در آلمان یا امریکا با جراحی این نقص را بر طرف سازد .
نظافتچی به اطاق می آید و از دیدن ظرف غذای دست نخورده “پونه “چشماش می درخشد .دخترک می داند او برای این غذای لذیذ نقشه ای در سر دارد! می پرسد: میل نمی کنید پونه خانم؟ با زیرکی جواب می دهد :نه .سیرم .اصلا نخوردم !
توی ذهنش فکر می کند غیر مستقیم به او گفتم دست نخورده است تا بهش بچسبد !

امروز حوصله ندارد توی اتاق حبس باشد، گوشی موبایلش را برمی دارد و از مطب بیرون می آید با خود فکر می کند بهتر است برود به لابی و یک ساندویچ چرب و یک نوشابه که هر دو برایش ممنوع هستند بخرد و توی حیاط آنها را بخورد .اما نه !هوا سرد است .پونه قدم زنان در راهروی بیمارستان به راه می افتد روی دیوار جابجا مخزنهای ضدعفونی کننده نصب شده ، دستش را ضدعفونی می کند و سعی
می کند با فرو بردن هدفون در گوش و شنیدن موسیقی ، خودش را از شر صدا های بیمارستان که دوستشان ندارد رها کند .مادر بزرگ همراه اوست اما همچنان تسبیح می چرخاند .وارد آسانسور که می شوند به چهره خودش در آینه نگاه می اندازد صورت روشن و ظریفش در میان مقنعه سورمه ای رنگ آسیب پذیر و بی دفاع به نظر می رسد موهای قهوه ای روشنش که متمایل به بور است، نامرتب و شاخ شاخ از کناره های گوش بیرون زده .کمی سرو وضعش را مرتب می کند و از آسانسور بیرون می رود .

در سالن انبوهی از آدم های مختلف را مثل مورچه ها در رفت و آمدی بی صدا می بیند .صدای موزیک در گوشی پیچیده …
مردی کاغذ به دست ، که به طرف صندوق می رود.زن بارداری آهسته آهسته قدم می زند و به اطراف نگاه می کند. دو جوان با هم به صفحه یک موبایل خیره شده اند و لبخند می زنند پیرزنی باعصا در کنار زنی جوان آرام آرام راه می رود و از حرکات سریع لبها و خطوط چهره اش، پیداست که عصبانی شده. چندین نفر روی صندلی های انتظار؛ عکس رادیوگرافی به دست نشسته اند و اغلبشان به صفحه موبایل نگاه می کنند. برخی ایستاده انتظار می کشند و خود را به دیوار تکیه داده اند. چند پرستار گفتگو کنان بطرف ایستگاه پرستاری می روند. دو بهیار، مردی را که هر دو پایش گچ گرفته اند روی تخت چرخداری به سمت آسانسور می برند.
پونه قدم زنان به بوفه نزدیک می شود و نگاهی به تابلوی منوی درشتی که به دیوار نصب شده می اندازد. به به !! یک چیز برگر خوشمزه سفارش می دهد ، با نوشابه!

هدفون را از گوش بیرون می کشد و صدا های جور واجور به گوشش هجوم می آورند؛ صدای ظریف زنی که دکتر فلانی را پیج می کند و با این که آرام و ملایم است ، نمی داند چرا روی اعصاب است؟ مجادله زن و شوهری بر سر چیزی که خدا میداند !!!
همهمه و همهمه ….

ادامه دارد…