حضرت فاطمه زهرا (س) نقطه محوری غمنامه محتشم در بند دهم ترکیب بند عاشورائی اوست. حضرت زینب (س) پس از وصف حال به پیشگاه جدشان رسول اکرم (ص) ، مادرشان صدیقه طاهره حضرت فاطمه زهرا(س) را مورد خطاب قرار می دهد. او که کوه صبر است در شعر محتشم داغ دل غمرده اش را با مادر درمیان می گذارد گویا پشت و پناهی جز روح مطهر مادر برای خویش نمی یابد . او که خود مادری است داغدار فرزندان و برادرانش در این ابیات مادر را به دیدن حال و روز غمبار خود می خواند و از صحنه های غمباری که دیده است حکایت می کند . زینب در این بند از سرگشتگی ابتدا مادر را از جنت المأوی به نظاره کاروان اسرا می خواند ،اما انگار این کار او را راضی نمی کند و دل سرگشته اش را آرام نمی سازد؛ به همین دلیل در بیت چهارم دوبار کلمه نهی را برزبان جاری می کند که نه !نه! از آسمانها نه ؛ همین ساعت مانند ابر خروشان به کربلا بیا و تنهای کشتگان را در طغیان سیل فتنه و موج بلا از نزدیک ببین. زینب که مادر را در کنار خویش می خواند پس از آن نوحه سرائی در پایان بند شکایت خویش از عبیدالله ابن زیاد را به عنوان عامل قتل برادر و یارانش به حضرت زهرا می نماید:
کای مونس شکسته دلان حال ما ببین
ما را غریب و بی‌کس و بی‌آشنا ببین
اولاد خویش را که شفیعان محشرند
در ورطهٔ عقوبت اهل جفا ببین
در خلد بر حجاب دو کون آستین فشان
واندر جهان مصیبت ما بر ملا ببین
نی نی ورا چو ابر خروشان به کربلا
طغیان سیل فتنه و موج بلا ببین
تنهای کشتگان همه در خاک و خون نگر
سرهای سروران همه بر نیزه‌ها ببین
آن سر که بود بر سر دوش نبی مدام
یک نیزه‌اش ز دوش مخالف جدا ببین
آن تن که بود پرورشش در کنار تو
غلطان به خاک معرکهٔ کربلا ببین
یا بضعهالرسول ز ابن زیاد داد
کو خاک اهل بیت رسالت به باد داد