امید نقیبی نسب از هنرمندانی است که در حوزه های مختلفی همچون عکاسی ، گرافیک ، و شعر دیداری یا شعر کانکریت فعالیت میکند. شعر کانکریت گونه ای از شعر است که در ایران نو پاست و هنرمندان کمی با آن آشنایی دارند. قبل از آنکه با شعر کانکریت آشنا شویم، ابتدا آقای امید نقیبی نسب را با قلم توانای خودشان به شما معرفی کنیم.
یکی از سخت ترین کارها نوشتن بیوگرافی یا اتوبیوگرافی است، آن هم در چند خط، یا چند صفحه. ناچاری خیلی فهرست وار و روی دور تند تمام این سال ها را مرور کنی. اولین پرسشی که خیلی تند و تیز می درخشد این است که: چطور چنین چیزی ممکن است؟ اما حیات این پرسش فقط چند ثانیه طول می کشد چون شروع می کنی به نوشتن. زیرا انسان با علم به اینکه هیچ وقت نمی توان ذهن را روی کاغذ آورد باز هم می نویسد و همیشه هم در طول تاریخ نوشته است. گویی در لحظه ی خلق متنی تازه، دیگر آن قدر هم تفاهم یا سوتفاهم معنایی اهمیت ندارد.
اصالتن سبزواری هستم، اما دوم دی ماه سال ۱۳۶۰ در پایگاه ششم شکاری نیروی هوایی بوشهر بدنیا آمدم و دوران ابتدایی من هم در این پایگاه و زیر بمباران میگ های عراق گذشت و هنوز هم می توانم صدای میگ های عراقی و اف ۴ های ایرانی را خیلی راحت از هم تمیز دهم. در دوران کودکی بارها و بارها شاهد تعقیب و گریز این جنگنده ها در آسمان بوشهر بودم، درست بیخ گوشمان را بمباران می کردند. نیروگاه اتمی، سنگرهای زیرزمینی، آژیر سفید، آژیر قرمز، صدای گوش خراش تیک آف جنگنده ها و لرزش شیشه ها، همه و همه چیز تمام شد و ما زنده ماندیم و بعد از جنگ با دنیای از خاطرات تلخ و شیرین از بوشهر به سمت خراسان نقل مکان کردیم.
سال ۱۳۷۸ بعد از تغییر اساسی در سیستم آموزش و پروش کشور در کنکور سراسری شرکت کردم و از بین ۱۰۰ رشته شهر انتخابی، کاملن تصادفی، رشته ی صنایع چوب و کاغذ دانشگاه منابع طبیعی گرگان قبول شدم و دو سال آنجا درس خواندم و دست آخر با مدرک کاردانی از آنجا فارغ التحصیل شدم. تنها شانس من وجود استادی بود به نام مهندس هدایت الله امینیان که تمام مدت در دفترش با من بحث های فلسفی و هنری می کرد و بعد از دو سال با کلی اطلاعات فلسفی از هگل و نیچه و تحلیلی از فیلم های عباس کیارستمی و اطلاعات کاملی در مورد درختان و جنگل ها و تکنیک های ساخت نوپان و کاغذ و الوار چوبی از این دانشکده فارغ التحصیل شدم. و اعتراف می کنم تنها زمانی را که به معنای واقعی دانشگاه و استاد و زیست دانشجویی را تجربه کردم همین ایام بود.
با همان مدرک کاردانی به خدمت سربازی رفتم و در پدافند هوایی خدمت کردم و شب ها و روزهای زیادی را در حالی که روی توپ ۲۳ میلیمتری نشسته بودم و آسمان صاف و امن را تماشا می کردم برای خودم داخل دفترچه های یادداشتم چیز می نوشتم. همین زمان بود که پی به وجود شگفت انگیز دفترچه های کوچک یادداشت بردم و تا هم اکنون هم همچنان این کار ادامه دارد. فارغ از تقلیل معنا و مفهوم ذهن در نوشتار باید گفت انسانی که می نویسد از انسانی که می خواند زیست متعالی تری دارد. پس بیشتر از آنکه بخوانیم بهتر است برای خودمان بنویسم. نوشتن آدمی را تخلیه می کند گویی سیفون مغز را که پر از اطلاعات دیداری و شنیداری و نوشتاری است به یکباره می کشی. هیچ سیستمی چه زنده چه غیر زنده در جهان وجود ندارد که فقط و فقط ورودی داشته باشد.
سال ۱۳۸۰ پایم به انجمن سینمای جوانان دفتر سبزوار باز شد و با ساخت چند انیمیشن کوتاه موفق به کسب چندین جایزه از جشنواره های داخلی شدم اما رویای سفر باعث شد بعد از گرفتن کارت پایان خدمت ایران را به مقصد ارمنستان ترک کنم و مدت دو سال ساکن ایروان بشوم. اوایل دهه هشتاد خیلی ها به هند رفتند و خیلی ها هم ارمنستان و اکراین و روسیه را برای تحصیل انتخاب کردند. و من جز کسانی بودم که به ارمنستان رفتند. و همان جا هم به نتیجه ی بزرگ بعدی ام در زندگی رسیدم:
این که من آدم خاک ایرانم و فقط در این خاک می توانم زندگی کنم و بمیرم. جمله شاید شعاری به نظر برسد اما می توانم ساعت ها در مورد هویت ، جان ، زیست و زبان انسان صحبت کنم. پس برگشتم و برای همیشه رویای مهاجرت در من کشته شد.
در ارمنستان با زبان های روسی و ارمنی و هندی و چینی به واسطه ی دوستان هندی و چینی آشنا شدم و پی به بزرگترین دغدغه ی زندگی ام بردم، یعنی « زبان» و « فهم» و اینکه ترجمه هیچ وقت در جهان ادبیات و فلسفه اتفاق نمی افتد.
بعد از بازگشت به ایران تب تحصیل سال ۱۳۸۶ مجددن مرا وارد رشته ی مهندسی پزشکی دانشگاه علوم و تحقیقات تهران کرد همزمان با تحصیل مدتی هم در یک شرکت تجهیزات پزشکی کار نصب و فروش ماشین های بیهوشی اتاق عمل و ونتیلاتور تنفسی را انجام می دادم که نهایتن سال ۱۳۸۸ همه چیز را در عوالم مهندسی و کار بیمارستانی رها کردم و تصمیم گرفتم فقط و فقط مابقی زندگی را بخوانم و تمام وقتم را روی کاری که دوست دارم انجام بدهم بگذارم. یعنی هنر و ادبیات و فلسفه
چند ترم در موسسه کارنامه شاگرد حسین آبکنار عزیز بودم که ادبیات اصیلی را به شاگردانش منتقل می کرد و دوستی با حسین آبکنار یکی از اتفاقات خوب زندگی ام بود.
بعد از حسین آبکنار خانم دکتر لیلا صادقی بود که دلسوزانه تک تک آثار و اتودهای قلمی من را می دید و هرچه بیشتر مرا با جهان ادبیات دیداری و زبان شناسی و علوم شناختی آشنا می کرد. جهانی که هر روز برایم منبسط تر می شود و اینکه انسان تا چه اندازه درگیر زبان خویش است و زیست و زبان دو روی یک سکه فرضی است.
موازی با فعالیت هنری دوره فراگیر دانشگاه پیام نور تهران شرق را نیز ثبت نام کردم و مدرک کارشناسی عکاسی را از این دانشگاه گرفتم.
در حال حاضر در حوزه های ادبیات و گرافیک و عکاسی و نقاشی یا اصطلاحن ویژوال آرت فعالیت می کنم. نقاشی را زیر نظر استاد علیرضا مجابی ( م. آذرفر) پیگیری می کنم و دغدغه اصلی من در هنر و ادبیات پیدا کردن نوعی زبان تازه و شخصی برای بیان کردن نوعی جهان بینی بیناژانری و بینامرزی است. سعی می کنم به شدت از کار سطحی و مبتذل فاصله بگیرم چون اندیشه و خرد انسانی را بسیار بسیار زیبا و ستودنی می دانم و معتقدم هیچ چیزی در دنیا نمی تواند لذتی بالاتر از اندیشیدن به انسان عطا کند.
گاهی وقت ها دوست دارم مانند فیلسوفان پیشاسقراطی زیر درختان زیتون بنشینم و در حالی که آب و هوای معتدل مدیترانه ایی را استشمام می کنم به این بیاندیشم که بدون شک زمین بر پشت یک فیل عظیم الجثه استوار است سپس یک عدد زیتون سبز و تازه را داخل دهانم بگذارم در حالی که طعم گسش را مزه مزه می کنم در مورد فیل فرضی و موقعیت زمین تخیل کنم.
امید نقیبی نسب
۱۹ اردیبهشت ۱۳۹۶
