پرفورمنس در تهران
نظام الدین عربزاده جمالی
اغلب ما در تجربیات سفر به ممالک اروپایی یا شرق دور، و یا از تلویزیون، شاهد افرادی با چهره ها و اندامی رنگ کرده بوده ایم که با فرمی ایستا و ثابت، در میانه میدان و خیابانی جلب توجه میکنند و یا با حرکات بدنی و عمدتا بدون کلام سعی در انتقال پیام و یا بیان مفهومی دارند.
این هنر متعارف در خارج و مهجور و نا شناخته در ایران، “پرفورمنس” نام دارد.
در تعریف پرفورمنس در “ویکیپدیا” چنین آمده:
پرفورمنس آرت (به انگلیسی: Performance Art) را به فارسی هنر اجرا و یا هنر نمایشگون ترجمه کرده‌اند و هنریست مرتبط با دیگر رشته‌های هنری که برای بینندگانی اجرا می‌شود. این اجرا میتواند از پیش نوشته شده یا فی البداهه، تصادفی یا کاملاً هماهنگ شده باشد؛ ذاتی و خود جوش و یا دقیق از پیش طراحی شده، همراه با شرکت بینندگان و یا بدون حضور آن‌ها باشد. همچنین اجرا میتواند به صورت زنده و یا از طریق رسانه به نمایش درآید. درواقع میتواند هر موقعیتی را که دارای چهار عنصر پایه‌ای: زمان، مکان، بدن اجراکننده و یا حضور رسانه‌ای آن و رابطهٔ میان اجراکننده و بیننده است، شامل شود. این هنر میتواند هرجایی اجرا شود، در هر محل یا با هر تنظیمات و هر مدت زمانی. حرکات و اعمال یک شخص و یا یک گروه در یک جای خاص و زمان خاص کار را شکل می‌دهند.[۱] این هنر در دههٔ شصت میلادی از دل هنرهای تجسمی بیرون آمد اما غالباً آن را به هنرهای نمایشی نزدیک می‌دانند، هرچند بسیاری از اجراگران به تمایز قاطع هنر اجرا بر هنر نمایشی اصرار دارند.
هنر اجرا گونه‌ای هنر است که عناصر تئاتر، موسیقی و هنرهای تجسمی را با هم ترکیب می‌کند. هنر اجرا با رخداد، مرتبط است و اغلب به صورت مترادف با یکدیگر به کار می‌روند. ولی هنر اجرا معمولاً برنامه‌ریزی دقیق‌تری دارد و عموماً تماشاگران را در اجرا دخالت نمی‌دهد.
هنر اجرا هنر زنده نیز نامیده می‌شود و اغلب دارای محتوای سیاسی، اجتماعی و فلسفی است و با هنر مفهومی پیوند نزدیک دارد.
و یکی از هنرمندان داخلی پرفورمنس در تعریف و تعبیر خود ضمن تایید موارد فوق چنین میگوید:
پرفورمنس هنریست برای بیان اعتراض مبتنی بر حرکت و بدن؛ که این اعتراضات میتواند سیاسی، اجتماعی، فرهنگی یا هر ساختار دیگری باشد. در پرفورمنس بسته به سبک و مدل و مکتب هر یک از بزرگان و پیشگامان این هنر میتوان از حرکات بدن، موسیقی، کلام، مشارکت مخاطب و یا هر ابزار دیگر بهره جست.
از بزرگانِ صاحب سبک این هنر میتوان از “ماریانا ابرومویچ” “جان کیج” “مارتا گراهام” و “پنیا باوش” نام برد.
از پرفورمانسی که شب گذشته در پاساژارگ تجریش برگزار شد تصاویری دریافت کرده ایم که نشان دهنده سبک زندگی مردم تهران در اواخر دوران قاجار واوایل دوره پهلوی بود و امیداست موردتوجهتان قرارگیرد.
توضیح هنرلند:از عکاس این عکسهای جالب که نام وعنوانشان را نمی دانیم تشکر می کنیم .واز همه هنرمندان گرمی برای ارسال مطالبشان درزمینه های مختلف هنری دعوت می کنیم چنانچه مایل به انتشار مطالب ،عکسها و سایر آثار شان در هنرلند هستند با ارسال مطالب و معرفی مختصر خویش ما را در اجرای اهداف فرهنگی هنری سایت یاری کنند.رعایت حق مؤلف را وظیفه خویش می دانیم ازاین رو چنانچه عکاس این عکسها با ماتماس حاصل نمایند نامشان دراینجا درج خواهد شد
